Nieśmiałe dziecko

Nieśmiałość to cecha osobowa, która zwykle pojawia się w okresie szkolnym. Jednak pewne symptomy nieśmiałości możemy zauważyć i u dzieci przedszkolnych i dorosłych. Nieśmiałość definiuje się jako złożoną przypadłość od lekkiego poczucia skrępowania w sytuacjach społecznych po lęk przed ludźmi, który może prowadzić do nerwicy. Utrwalona w dzieciństwie, może skutkować wieloma trudnościami w relacjach interpersonalnych, a często nawet uniemożliwiać czerpanie radości i satysfakcji z życia. Dlatego warto, aby rodzice nie tylko akceptowali swoje nieśmiałe dziecko, ale także wspierali je i budowali w nim silne poczucie własnej wartości.

Nieśmiałość ujawnia się najczęściej w nowych, nieznanych sytuacjach oraz w kontakcie z nieznanymi osobami. Nieśmiałość u młodszych dzieci jest zjawiskiem rozwojowym i oznacza instynktowny opór przed bliskością z nieznajomą osobą. Co można zrobić z nieśmiałym dzieckiem? Okazuje się, że dziecko znacznie śmielej angażuje się w relacje społeczne w tym rówieśnicze, jeśli: lepiej potrafi poradzić sobie z nieprzyjemnymi uczuciami, które przeżywa, cechuje je pewność siebie, dobra samoocena, ma wysokie poczucie własnej wartości.

Samoocena nazywana jest również pewnością siebie czy wiarą w siebie. Wiara w siebie to odpowiedź na pytania: Co potrafię robić? W czym jestem dobry? Czego mogę dokonać? Korzystnie wpływa mówienie o sukcesach naszego dziecka w sposób dokonany, czyli: dostałeś… wygrałeś… zrobiłeś… nauczyłeś się… przeskoczyłeś… poradziłeś sobie… Co hamuje rozwój poczucia własnej wartości: krytykowanie, karanie, ośmieszanie, zawstydzanie, deprecjonowanie dziecka jako osoby i jego osiągnięć, nadawanie etykietek np. „nieśmiałe dziecko”.