Powiedz dziecku, że je kochasz – o miłości rodzicielskiej

Największą potrzebą emocjonalną każdego dziecka jest Miłość. To ona warunkuje nasze porozumienie i kontakty z dzieckiem. Potrzeby fizyczne dużo łatwiej dostrzec i zaspokoić. Jednak to umiejętność zapewnienia miłości daje satysfakcję i przekłada się na zdrowie dziecka oraz jego rozwój umysłowy i emocjonalny.

Jak zatem okazywać i przyjmować miłość? Ciekawą teorię wysnuli Ross Campbell, Gary Chapman „Sztuka okazywania miłości dzieciom”.

Podali oni pięć sposobów okazywania miłości:

dotyk;
afirmacja;
czas;
prezenty;
pomoc.

Bez względu na to, który z tych sposobów jest najskuteczniejszy dla naszego dziecka najważniejsze jest, aby nasza miłość była bezwarunkowa. Należy akceptować dziecko takim, jakie jest, a nie za to co robi lub czego nie robi. KOCHAĆ POMIMO, A NIE ZA.

Znakomitym sposobem, by wypełnić dziecko bezwarunkową miłością jest wspólne spędzanie z nim czasu, poświęcanie mu jak najwięcej uwagi, wykonywanie wspólnie pewnych zadań. Co ciekawe im dziecko młodsze, tym więcej czasu mu poświęcamy. A gdy tylko dziecko staje się bardziej samodzielne wycofujemy się z jego życia i pozostawiamy samo sobie. Coraz częściej wykorzystujemy podarunki, nagrody i przywileje doceniając pożądane zachowania, zamieniając w ten sposób miłość bezwarunkową w warunkową.

Wychowanie i dyscyplina zadziałają tylko wtedy, gdy dziecko będzie się czuło kochane.

Od tego zależą również tak ważne czynniki jak samoocena, poczucie bezpieczeństwa oraz relacje społeczne.

• ZDROWA SAMOOCENA. Dziecko, które ma wyolbrzymione mniemanie o sobie, będzie uważało się za lepsze od innych i przekonane, że należy mu się wszystko, czego tylko zapragnie. Dziecko, które ma zaniżone poczucie własnej wartości, będzie walczyło z rożnymi negatywnymi myślami, na przykład „Nie jestem tak mądry, sprawny ani ładny jak inne dzieci”. Postawione przed jakimś zadaniem, będzie się obawiało, ze poniesie porażkę, i najczęściej rzeczywiście tak będzie. Dziecko musi poznać smak porażki i zwycięstwa. Nie zawsze się wygrywa.
• POTRZEBA BEZPIECZEŃSTWA. We współczesnym świecie, pełnym różnorakich zagrożeń rodzicom coraz trudniej jest zapewnić swoim dzieciom poczucie bezpieczeństwa. Już od najmłodszych lat najlepiej zaspokaja je stały i regularny plan dnia, wspólnie spędzany czas, dotyk i rozmowa.
• UMIEJĘTNOŚĆ BUDOWANIA WIĘZI INTERPERSONALNYCH, które pozwolą mu oceniać ludzi jednakową miarą wartości i budować przyjaźnie oparte na zrównoważonym bilansie dawania i otrzymywania. Jeśli będzie pozbawione tych umiejętności, istnieje niebezpieczeństwo, że zamknie się w sobie i pozostanie takie również w życiu dorosłym. Dziecko, któremu brak podstawowych umiejętności budowania związków interpersonalnych może zając pozycję dominującą, kontrolując i usuwając na bok wszystkich ludzi, aby tylko osiągnąć własne cele. Ważnym elementem tych umiejętności jest właściwe ułożenie stosunków z osobami mającymi autorytet i władzę. Praktycznie w każdej dziedzinie życia sukces zależny jest od właściwego zrozumienia i uszanowania struktur władzy i autorytetu. Jeśli tego zabraknie, wszystkie pozostałe zdolności na niewiele się zdadzą.

Rodzice powinni pomagać dzieciom rozwijać ich szczególne dary i zdolności, aby ich pociechy mogły doświadczyć wewnętrznej satysfakcji i poczuć, że dokonały czegoś znaczącego dzięki wykorzystaniu swoich umiejętności. Rozsądni rodzice muszą zachowywać delikatną równowagę pomiędzy zachęcaniem dziecka i popychaniem go do działania.

Powtarzajcie sobie często pewne – raczej oczywiste – stwierdzenia dotyczące waszych dzieci:

To są dzieci.

Będą zachowywać się jak dzieci.

Wiele dziecięcych zachowań jest mało przyjemnych.

Jeśli zrobię to, co należy do mnie jako rodzica, i będę je kochał pomimo ich dziecinnych zachowań, będą dojrzewać i wyzbędą się tego, co dziecinne.

Jeśli będę je kochał i okazywał miłość tylko wtedy, kiedy spełnią moje oczekiwania (miłość warunkowa), nie będą czuły się prawdziwie kochane. To wpłynie negatywnie na ich samoocenę, pozbawi je poczucia bezpieczeństwa i uniemożliwi wypracowanie większej samokontroli i dojrzałych zachowań. Odpowiedzialność za ich rozwój i zachowanie spoczywa zatem w równym stopniu na mnie i na nich.

Jeśli będę okazywał im miłość tylko wtedy, kiedy spełnią moje wymagania lub oczekiwania, będą czuły się mało kompetentne i przekonane, że nie ma sensu starać się, by zrobić cokolwiek jak najlepiej, bo to i tak nie wystarczy, aby mnie zadowolić. Będą zmagały się z brakiem poczucia bezpieczeństwa, lękiem, niską samooceną i gniewem. Aby do tego nie dopuście, muszę pamiętać, że jestem odpowiedzialny za cały ich rozwój.

Jeśli będę je kochał bezwarunkowo, będą myślały o sobie dobrze i będą potrafiły zapanować na swoimi lękami i zachowaniem, stając się stopniowo coraz bardziej dojrzałymi ludźmi.

Autor: Anna Kowalska

Źródła: Ross Campbell, Gary Chapman „The Five Love Languages of Children”